Það sem ég hef ekki heyrt, hefur aldrei verið sagt?

Hvern dag hitti maður bísnissfólk sem ákveðið mótmælir tilvist ólíklegustu fyrirbæra. Sumt af fólkinu þekki ég vel. Aðra lítið. Aðra ekkert. Þó oftast ekkert. Óþægilegar aðstæður. 

Voða skrýtið: fólk mótmælir, mismunandi ákveðið þó, að til sé einhver ákveðin hugmynd, rök, jafna, ákveðin aðferðarfærði, skilgreining m.m. Fólk vísar frá staðreyndum. Og tjáir sig án þeirra. Ég verð jafnoft orðlaus. Jafnvel ótta sleginn. Eigin tilvist hverfur í nokkrar nanósekundur við slíkar aðstæður. Hvernig á maður að haga sér við slíkar aðstæður? Afhveru eru svona margt fólk dífolt á því, að það sem það hefur ekki séð, sé ekki til?

Er að hugleiða þetta sem ráðgjafi í boðskiptum fyrirtækja.

 

Við lifum hvern dag fyrir það að öðlast e-ð nýtt: nýjan tilgang, nýja ást, ný föt, nýjan bíl, nýja íbúð, sjá nýja kvikmynd, nýja þekkingu. Við viljum þroskast? Ætli það sé kannski þannig, að það sem ekki hefur gerst, gerist ekki? Við erum kannski ekki að þroskast? Eða þarf ég að fara taka til hjá mér?

Guðjón H Pálsson, framkvæmdastjóri GCI Íslandi og GreyTeam Íslandi

[e-mail]